HER TEYRE ZONE XO DE WANENA!
HER TEYR BI ZIMANÊ XWE DIXWÎNE!
Komara Tirkiyeyê ji damezrandina xwe de, ji bo ku zimanê me, çanda me baweriya me ji holê rake, serî li her cûre rêyan da. Bav û kalên me hatin qetil kirin, sirgûn kirin û bi îşkenceyên re rû bi rû man. Digel vê yekê, wan zimanê xwe ji bîr nekir, dev ji axaftina zimanê xwe û baweriyên xwe bernedan.
Bi gotineke din, Kurdî herî kêm 100 sal e ku bi siyaseta asîmîlasyona sîstematîk a dewletê re rû bi rû ye. Bandora vê polîtîkayê li gorî wargeh, berbilavîya nifûsa Kurdan û devok hebû.cuda bû.
Asîmîlasyon ji bo kurdên Anatoliya Navîn gihiştiye qonaxa xweya dawî; Herî zêde, piştî du nifşan, li vê coxrafyayê, ditîna însanên kurdîaaxêf nê mumkun be.
Asîmîlasyon li eyaletên wekî Maraş, Malatya û Adıyaman ku li rojavayê Firatê ne, ji ber ku ji ber mezhebên xwe jî di bin zexteke zêde de bûn, bi bandortir bû.
Navenda Kurdayetiyê û Elewîtiya Kurd a xwemalî Dêrsim, bi her tiştê xwe bûye hedefa dewletê. Gotina Dersîmiyan a “Zone ma zone Xızır o” (Zimanê me zimanê Xızırı ye) hezaran sal in heye û ê hebe. Lêbelê, em bi xemginîyeke mezin bêjin ku ger tedbîr neyên girtin, em ê nûçeya li jêr di rojnameyan de bibînin; “Kesê dawî yê ku bi Kırmancki peyivî jî mir”
Mixabin, di qonaxa ku em gihiştinê de zimanê me bi tunebûnê re rû bi rû ye.
Jiyandın di destê me de ye!
Bila nehêlin zimanê me yê dayike bimre!
Bila em nahêlin ku zimanê ku bav û kalên me û ewliyayên me jê hez dikirin, zimanê pê girîn û pê şa bûyîn venda bibe!
Ew ne pir dijwar e!
HER KUŞ KENDİ DİLİNDE ÖTER!
Türkiye Cumhuriyeti Devleti kuruluşundan beri dilimizi, kültürümüzü, inancımızı ortadan kaldırp yok etmek için her türlü yola başvurdu. Atalarımız katledildi, sürgün edildi, işkenceye maruz bırakıldı. Buna rağmen dillerini unutmadılar, dilerini konuşmaktan, inaçlarını yaşamaktan vaz geçmediler.
Yani Kürtçe, en az 100 yıldır devletin sistematik asimilasyon politikası ile yüz yüze. Bu politika yerleşim yerlerine göre, Kürt nüfusun yoĝunluĝuna göre, lehçeye göre deĝişen bir etki göstermiştir.
Orta Anadolu Kürtleri için asimilasyon son merhalesine varmıştır; en çok iki kuşak sonra, bu coĝrafyada Kürtçe konuşan insan bulmak mümkün olmayacaktır.
Firat’ın batısında yer alan Maraş, Malatya ev Adıyaman gibi illerde, mezheplerinden dolayı ekstra bir baskıya maruz kalmalarından dolayı asimilasyon daha etkili olmuştur.
Kürtlüĝün ve özgün Kürt Aleviliĝinin merkezi Dersim ise her şeyiyle devletin hedefi olmuştur. Dersimlilerin “Zone ma zone Xızır o” (Bizim dilimiz Xızırı’ın dilidir.) sözü binlerce yıldır varlığını sürdürdü ve sürdürüyor. Ancak üzülerek belirtelim ki tedbir alınmazsa bir zaman gazetelerde şu haberi göreceğiz; “Kırmancki konuşan son kişi de öldü” İşte o gün belki de on binlerce yıldır varlığını sürdüren ve yaşayan Kırmancki de ölmüş olacak.
Ne yazıkki geldiğimiz aşamada dilimiz yok olmakla karşı karşıya.
Yaşatmak bizim elimizde!
Ana dilimizin ölmesine izin vermeyelim!
Atalarımızın, ermişlerimizin sevdikleri, sevindikleri, ağladıkları bu dilin kaybolmasına izin vermeyelim!
Bu çok zor değil!
